زخم دهان
از عوارض درمان با داروهای ضد سرطان مثل شیمی درمانی و برخی داروهای تارگت تراپی و همچنین از عوارض شایع درمان رادیوتراپی ناحیه سر و گردن، زخم های دهانی است.
همه داروهای شیمی درمانی باعث زخم دهان نمی شوند و بروز این عارضه با نوع دارو و دوز آن ارتباط دارد.
معمولا طی چند روز بعد از شیمی درمانی اتفاق می افتد و بیشترین شدت آن حدود یک هفته بعد از شیمی درمانی است.
زخم دهانی می تواند به صورت نواحی قرمز رنگ یا به صورت زخمهای آفت مانند که گاه به صورت پلاک های سفید رنگ است، تظاهر یابد. این زخم ها گاه می تواند دردناک باشد. همچنین بیمار به علت زخم های همزمان در نواحی گلو و حلق ممکن است دچار گلودرد یا اختلال بلع یا بلع دردناک شود.
چه اقداماتی برای کاهش شدت یا بروز زخم ها می توان انجام داد ؟
با رعایت بهداشت مناسب دندان می‌توان از شدت عارضه کم کرد.
شستن دهان و دهانشویه با آب بعد از هر بار صرف غذا به تمیزکردن دهان و کاهش آلودگی میکروبی کمک می کند.
خمیر دندان بدون طعم و مسواک نرم توصیه می شود.
همچنین ویزیت دندان پزشکی و اصلاح و درمان دندانهایی که می تواند عامل عفونت باشد، کمک کننده است. به شرطی که موجب تاخیر بیش از حد درمان های ضد سرطان نشود.
رژیم غذایی نیز می تواند کمک کننده باشد. معمولا توصیه می شود بیماران غذاهای تند، غذاهای با ادویه زیاد، غذاهای بسیار ترش، کافئین، الکل، غذاهای بسیار داغ و غذاهایی که به خاطر ماهیت و شکلشان می تواند موجب زخم شدن شود به طور مثال ته دیگ و ... مصرف نکنند.
در موارد و شرایط خاصی ممکن است داروهایی برای پیشگیری توسط پزشک اونکولوژیست تجویز شود.
اقدامات درمانی چیست ؟
درمان هایی مانند دهانشویه های ترکیبی، داروهای ضد قارچ، آنتی بیوتیک و بی حس کننده ها ممکن است توسط پزشک تجویز شود.
توصیه می شود بیماران از تهیه خودسرانه ی دهانشویه پرهیز کنند. زیرا ترکیب برخی از این دهانشویه ها ممکن است مناسب بیماران اونکولوژی نباشد.
در صورتی که شدت زخم دهان به اندازه یی باشد که بیمار نتواند تغذیه دهانی داشته باشد لازم است به مراکز درمانی مراجعه کند تا اقدامات لازم همانند تغذیه و مایعات وریدی برای بیمار تجویز شود.